Plakasfalt

Kamperen is leuk maar het nadeel is wel dat je ‘s ochtends een tijdje bezig bent om weg te komen. Zeker wanneer je tent in de schaduw staat en nog nat is. Dus rustig de tijd nemen en wapperen met een theedoek om enige luchtstroom in de tent te veroorzaken zodat het vocht wordt afgevoerd. Uiteindelijk zijn we om half 12 samen weggefietst uit El Escorial, uitgezwaaid door Nel en Jeroen.

Het duurde even voordat we op de route zaten. We werden een steile stenige heuvel opgestuurd die uitkwam bij een prachtig klooster. Maar direct daarna werden we weer steil, overigens wel over een betere weg, naar beneden geleid. Dat had makkelijker kunnen gaan volgens ons. Maar goed, we zaten op de route. De eerste beklimming ging over een brede asfaltweg. Bijna op de top waren ze met de weg bezig, er werd opnieuw geasfalteerd. Al het verkeer werd over 1 baan geleid. We gingen natuurlijk niet zo snel, zeker niet omdat het asfalt nog plakkerig was. De automobilisten die boven stonden te wachten moesten wel geduld hebben. Zij mochten pas gaan rijden nadat wij boven waren aangekomen. Vervolgens hebben we eerst onze banden schoongeveegd. Er zaten de nodige asfaltresten + steentjes op. Niet ideaal dus. Daarna heerlijk afgedaald over brede wegen met goed asfalt. Het is opmerkelijk hoe de automobilisten rekening houden met fietsers. Natuurlijk, overal staan borden dat auto’s fietsers met tenminste 1,5 meter afstand in mogen halen en dat doen ze dan ook. Ze blijven achter je rijden wanneer ze geen overzicht hebben over tegemoetkomend verkeer. Wanneer het kan halen ze je in alsof je een auto bent, helemaal via de andere weghelft. Dat is echt heerlijk fietsen. In Nederland worden we zo vaak rakelings ingehaald of afgesneden. Hier fietsen is een verademing.

Het was vandaag een prachtige maar zware tocht. Alleen maar klimmen en dalen, 1200 hoogtemeters. De zwaarste klim was die door een bos met pijnbomen met zeer slecht asfalt. Steil en zulk slecht wegdek dat we slalommend langs kuilen en gaten omhoog en omlaag moesten. 

Lichtelijk uitgewoond kwamen wij bij ons hotel aan waar Nel en Jeroen reeds gearriveerd waren. Zij haddden zich prima vermaakt. Het klooster in El Escorial bleek echt de moeite van het bezichtigen waard. Het blijkt dat wij de enige 4 gasten zijn in ons BenB van vandaag. We werden alleraardigst ontvangen en alhoewel bar en restaurant dicht zijn konden we wel een biertje krijgen. Wij wilden graag een San Miguel van de tap maar die produceerde alleen nog schuim: vat leeg. Deze mevrouw wist niet hoe ze een nieuw vat moest aansluiten. Jeroen gelukkig wel. Eigenlijk wist hij het ook niet maar het lukte hem gewoon. Vervolgens konden we ‘s avonds tapas bestellen. Heerlijk dat we niet meer weg hoefden. Nu nog een accomodatie voor morgen zoeken, dat is moeilijker dan we dachten. 

Etappe 10 van El Escorial naar Fresnedilla: 77,5 km.
Totaal: 899,5 km.